TERAPIA PEDAGOGICZNA - jest to całokształt oddziaływań pedagogicznych stosowanych wobec dzieci na przyczyny i przejawy trudności w uczeniu się. Oddziaływania mają na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji. Terapia pedagogiczna stanowi interwencję wychowawczą zmierzającą do spowodowania określonych, pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalnej oraz motywację w strukturze wiedzy i umiejętności dziecka.

Wczesne rozpoznanie, na etapie przedszkolnym oraz podjęcie działań mających na celu stymulację rozwoju dziecka, daje większe szanse na lepsze funkcjonowanie dziecka. Za podjęciem jak najwcześniejszej stymulacji rozwoju dzieci przemawiają takie przesłanki:

• wyjątkowo duża plastyczność centralnego układu nerwowego we wczesnym okresie rozwoju i związana z tym możliwość usprawniania zaburzonych funkcji,
• możliwość zahamowania rozwoju zaburzeń i niekorzystnych zmian,
• małe dzieci uczą się szybciej, są bardziej podatne na stosowane różnorodne rodzaje terapii.

Dominującym rodzajem działalności w usprawnianiu jest zabawa. Jest ona dla dziecka jednym ze środków zdobywania wiedzy o świecie i szeroko rozumianych sprawności (poznawczych, ruchowych, komunikacyjnych). Dzięki zabawie dziecko ćwiczy swoje zmysły rozwija mowę, myślenie, wyobraźnię, pamięć, spostrzeganie, zdobywa wiedzę, rozładowuje napięcie emocjonalne, rozwija koncentracje.

ZASADY TERAPII PEDAGOGICZNEJ:

1. Zasada indywidualizacji środków i metod oddziaływania korekcyjnego:

• indywidualne programowanie zajęć korekcyjnych,
• dostosowanie środków oraz metod dydaktycznych do możliwości konkretnego dziecka.

2. Zasada powolnego stopniowania trudności w nauce czytania i pisania, uwzględniającego złożoność tych czynności i możliwości dziecka:

• przechodzenie od ćwiczeń elementarnych, prostych do coraz bardziej złożonych uwzględniając możliwości dziecka.

3. Zasada korekcji zaburzeń:

• ćwiczenie funkcji najgłębiej zaburzonych,
• ćwiczenie umiejętności najsłabiej opanowanych.

4. Zasada kompensacji zaburzeń:

• łączenie ćwiczeń funkcji zaburzonych z ćwiczeniami funkcji niezaburzonych w celu tworzenia właściwych mechanizmów kompensacyjnych.

5. Zasada systematyczności.

DYSLEKSJA - to zaburzenia objawiające się trudnościami w nauce czytania mimo stosowania obowiązujących metod nauczania, normalnej inteligencji i sprzyjających warunków społeczno-kulturowych. Jest spowodowana zaburzeniami podstawowych funkcji poznawczych, co często uwarunkowane jest konstytucjonalnie. (wg M. Bogdanowicz)

DYSGRAFIA - to trudności w zakresie techniki pisania oraz trudności w osiągnięciu dobrego poziomu graficznego pisma. (wg M. Bogdanowicz)

Nieprawidłowy kształt liter (błędy konstrukcyjne):

• niedokańczanie kształtu liter,
• przekształcanie łuków liter w kąty ostre lub rozwarte,
• pisanie liter drżących o niepewnej linii.

Brak połączeń liter lub łączenia niewłaściwe - pismo jest niepowiązane, litery oderwane (zaburzenie melodii kinetycznej).

Błędy proporcjonalności:

• pismo o literach nierównej wielkości,
• niewłaściwe zagęszczenie liter w wyrazie,
• nieprawidłowe odstępy między literami (za duże lub za małe),
• niejednakowe pochylenie liter w wyrazie.
  
  

DYSORTOGRAFIA - to trudności w opanowaniu poprawnej pisowni, odstępstwa od poprawnego zapisu, jak też błędy ortograficzne. (wg M. Bogdanowicz)

DYSKALKULIA - to trudności w uczeniu się matematyki jako konsekwencja niepełnej dojrzałości. (wg E. Gruszczyk-Kolczyńskiej)

Dojrzałość do uczenia się matematyki to:

• Świadomość w jaki sposób należy liczyć przedmioty.
• Odpowiedni poziom rozumowania operacyjnego.
• Zdolność do funkcjonowania na poziomie symbolicznym.
• Umiejętność przejścia do poziomu działań praktycznych.
• Wysoki poziom odporności emocjonalnej na sytuacje trudne, a takimi są zadania matematyczne.
• Należyta sprawność manualna, precyzja spostrzegania i koordynacja wzrokowo-ruchowa.